Καπνοπαραγωγός
Οι καπνοπαραγωγοί φύτευαν τον καπνό σε «παλικάρια» καπνοχώραφα (καλά χώματα) και «άδεια» (χωρίς δέντρα). Τους θερινούς μήνες κόπριζαν τα χωράφια και τα έσκαβαν. Τον χειμώνα το όργωναν με το άροτρο και την άνοιξη το σβάρνιζαν. Με τη σβάρνα αφενός έσπαζαν τους χοντρούς βώλους και αφετέρου μάζευαν τα χορτάρια. Κατόπιν σειρά είχε το «θράψωμα» και το «καρύκωμα». Τον σπόρο του καπνού τον έσπερναν σε πρασιά. Όταν τα φυτά μεγάλωναν και άρχιζαν να πρασινοκιτρινίζουν τα φύλλα τους από κάτω προς τα πάνω, μάζευαν τα «ώριμα» φύλλα. Ο καπνός περνιόταν μέσα στις ειδικές βελόνες και στη συνέχεια τις άδειαζαν στον σπάγκο του καλαμιού. Τα καλάμια στη συνέχεια τα τοποθετούσαν στον «κρεμανταλά», σε χωράφι που το έβλεπε ο ήλιος (λιακωτό) για να ξεραθεί ο καπνός. Στο τέλος της εποχής ερχόταν ο κάτοχος μπαλιαστικής μηχανής, έβαζε ύφασμα από σακί μέσα στην μηχανή, πίεζε τον καπνό και χρησιμοποιώντας σπάγκο έδενε τις μπάλες του καπνού.
Στη νότια Χίο φύτευαν καπνό μέχρι τη δεκαετία του ΄50.
(Το κείμενο είναι από το βιβλίο "Μιάν βολάν τσ΄έναν τσαιρόν ήτον..." του Γιάννη Κολλιάρου)
ΜΠΟΛΙΑΣΤΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΚΑΠΝΟΥ 
ΚΑΤΖΙΚΙΑ ή ΜΑΝΤΑΚΟΥΝΙΑ 
ΒΕΛΟΝΕΣ ΓΙΑ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ 
ΞΥΛΟ ΠΟΥ ΕΚΟΒΑΝ ΤΟΝ ΚΑΠΝΟ